Στις χειρότερες περιπτώσεις τα άτομα αυτά μαζεύουν τόσα πολλά ζώα, τα οποία πεθαίνουν λόγω της παρασυσσώρευσης. Συχνά δεν επιθυμούν να λάβουν βοήθεια, ούτε θέλουν να τα δώσουν για υιοθεσία γιατί πιστεύουν ότι αυτός που προσπαθεί να τους βοηθήσει ότι θα τα πάει για ευθανασία.

Συλλέκτες υπάρχουν σχεδόν σε κάθε κοινότητα, μικρή ή μεγάλη, αγροτική ή αστική. Βρίσκονται σε άρνηση, η οποία τους παρεμποδίζει από το να δουν την βρωμιά που υπάρχει ή να κατανοήσουν ότι τα ζώα είναι άρρωστα, πεθαίνουν ή ότι είναι ήδη νεκρά. Χρειάζονται βοήθεια» αναφέρει  η Gini Barrett, Διευθύντρια στο  American Humane Association Western Regional Office (Tamaki, 1997).

Τα συμπτώματα που δείχνουν τον «συλλέκτη»

Οι μελέτες δείχνουν ότι οι περισσότεροι άνδρες συλλέγουν σκυλιά και οι περισσότερες γυναίκες συλλέγουν γάτες. Σχεδόν τα ⅔ του δείγματος μιας μελέτης που έγινε από τους Worth and Beck (1981)  δείχνει ότι οι περισσότερες ήταν γυναίκες. Το  70% ήταν ελεύθεροι άνθρωποι. Η κοινωνική απομόνωση ήταν συχνή αλλά όπως φάνηκε το φαινόμενο ήταν αποτέλεσμα της απομόνωσης και όχι η αιτία. Οι περισσότεροι συμμετέχοντες ανέφεραν ότι άρχισαν να συλλέγουν όταν ήταν ήδη νεαροί σε ηλικία. Πολλοί δεν είχαν ούτε τηλέφωνο, ούτε υδραυλικά και ήταν συνηθισμένο για αυτούς να συλλέγουν και άψυχα αντικείμενα επίσης. 

Οι συγγραφείς, αναφέρουν ότι οι συμμετέχοντες στην έρευνα έχουν ένα γονεϊκό ρόλο σε ότι αφορά τα ζώα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην επιθυμούν να απομακρύνουν τα ζώα, ούτε όταν πια υπάρχουν διαθέσιμα σπίτια. Αρκετοί συλλέκτες δίνουν έμφαση στο γεγονός ότι τα ζώα τους δίνουν ανιδιοτελή αγάπη. Τείνουν να δίνουν στα ζώα τους ανθρωπόμορφα και προσωπικά χαρακτηριστικά και βλεπουν τους εαυτούς τους ως σωτήρες των ζώων που υποφέρουν ή των ζώων που δεν έχουν αγάπη (Worth and Beck, 1981).

Σε γενικές γραμμές όπως περιγράφει και ο Patronek (1999) ο συλλέκτης είναι ο άνθρωπος που έχει έναν μεγάλο αριθμό ζώων, αλλά δεν έχει την δυνατότητα να παρέχει τη βασική τροφή, υγιεινή και κτηνιατρική φροντίδα στα ζώα του και το κυριότερο είναι δεν μπορεί να καταλάβει ότι το ζώο του χειροτερεύει στην υγεία του ή την κατάσταση στην οποία ζει ο ίδιος και τα ζώα του Patronek (1999).

Το πιο θλιβερό στοιχείο από όλα είναι ότι ένας μεγάλος αριθμός συλλεκτών δεν είχε τα βασικά για τον ίδιο του τον εαυτό όπως υδραυλικά στο μπάνιο, εγκαταστάσεις στην κουζίνα, ψυγείο και ηλεκτρισμό. Αυτά εξηγούν οι Worth and Beck's (1981)  Επίσης, δεν επιθυμούν την συνεργασία με επαγγελματίες υγείας (Patronek, 1999).

Γιατί φτάνει κάποιος σε αυτή την κατάσταση;

Τις περισσότερες φορές τα ζώα έπαιζαν σημαντικό ρόλο από την παιδική τους ηλικία την στιγμή που διαβιούσαν σε ένα γονεϊκό περιβάλλον, χαοτικό, χωρίς καμία σταθερότητα.

Όταν κάποιος συλλέγει ζώα επίσης μπορεί να είναι ένα προειδοποιητικό σημάδι άνοιας Patronek (1999) Σε γενικές γραμμές τα άτομα αυτά μπορεί να υποφέρουν από ψυχαναγκασμούς και το αίσθημα του ελέγχου. Είναι πολύ πιθανό να έζησαν σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον που η γονείς τους τους παραμελούσαν ή ήταν γενικά βίαιοι. 

Τα άτομα αυτά έχουν ένα αίσθημα ευθύνης απέναντι στα ζώα, και προσπαθούν να τα σώσουν αλλά τα μέτρα που λαμβάνουν για την προστασία τους δεν μπορούν να ολοκληρώσουν αυτή την ευθύνη. 

Στις χειρότερη των περιπτώσεων τα νεκρά ζώα αφήνονται εκεί που βρίσκονται και δεν τα μαζεύουν γιατί θέλουν να αποφύγουν το αίσθημα του πένθους. Σε κάθε περίπτωση, οι άνθρωποι αυτοί όπως και τα ζώα αυτά που ζουν με τους ανθρώπους αυτούς χρειάζονται βοήθεια. Για αυτό είναι καλό να συμβουλευόμαστε έναν ειδικό ψυχίατρο όπως και έναν κτηνίατρο, για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να τους προσεγγίσουμε. 

Πληροφορίες από το https://www.psychiatrictimes.com