Οι γυναίκες με ΔΜΣ ≥25 kg/m² είχαν μεγαλύτερο κίνδυνο θνησιμότητας και υποτροπής, ανεξαρτήτως κατάστασης ορμονικών υποδοχέων (ER), εμμηνόπαυσης ή άλλων παραγόντων. Οι Ιατροί της Θεραπευτικής Κλινικής (Νοσοκομείο Αλεξάνδρα) της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ Δρ. Μαρία Καπαρέλου (Παθολόγος – Ογκολόγος), Θεοδώρα Ψαλτοπούλου (Παθολόγος, Καθηγήτρια Θεραπευτικής-Επιδημιολογίας-Προληπτικής Ιατρικής) και Θάνος Δημόπουλος (τ. Πρύτανης ΕΚΠΑ, Καθηγητής Θεραπευτικής – Ογκολογίας – Αιματολογίας, Διευθυντής Θεραπευτικής Κλινικής) αναφέρουν ότι η ανάλυση περιελάμβανε 206.904 γυναίκες (60% μετεμμηνοπαυσιακές, 77% με θετικoύς οιστρογονικούς υποδοχείς) με καρκίνο του μαστού σε πρώιμο στάδιο. Οι συμμετέχουσες στη μελέτη είχαν ΔΜΣ από 15 kg/m2 έως 50 kg/m2 και είχαν εγγραφεί στη βάση δεδομένων μεταξύ 1978 και 2017.

Η κατηγοριοποίηση των ασθενών ετέθη βάσει ΔΜΣ και η παχυσαρκία περιελάμβανε γυναίκες με ΔΜΣ από 30 kg/m2 έως 50 kg/m2, οι υπέρβαρες είχαν ΔΜΣ από 25 kg/m2 έως λιγότερο από 30 kg/m2 και οι αδύνατες από 15 kg/m2 έως λιγότερο από 25 kg/m2.

Η αύξηση του ΔΜΣ κατά 5 kg/m² συσχετίστηκε με μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισης υποτροπής. Ο κίνδυνος ήταν ελαφρώς υψηλότερος στις προεμμηνοπαυσιακές σε σχέση με τις μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες και οι παχύσαρκες γυναίκες είχαν μεγαλύτερο κίνδυνο υποτροπής σε σχέση με τις πιο αδύνατες.

Οι ερευνητές παρατήρησαν μια συσχέτιση μεταξύ του ΔΜΣ και της απομακρυσμένης μετάστασης ανεξάρτητα από τα χαρακτηριστικά του όγκου, τη λήψη επικουρικής θεραπείας, το έτος διάγνωσης, τον χρόνο από τη διάγνωση και την κατάσταση των ορμονικών υποδοχέων.

Η συσχέτιση μεταξύ ΔΜΣ και θνησιμότητας από καρκίνο του μαστού φάνηκε σύμφωνη με τη συσχέτιση που παρατηρήθηκε μεταξύ του ΔΜΣ και της μακρινής υποτροπής.

Οι ερευνητές πρότειναν μελλοντικές μελέτες για τη διερεύνηση της αποτελεσματικότητας παρεμβάσεων απώλειας βάρους, όπως τα φάρμακα κατά της παχυσαρκίας, συμπεριλαμβανομένων των αγωνιστών του υποδοχέα GLP-1, για τη μείωση του κινδύνου υποτροπής και θνησιμότητας σε γυναίκες με πρώιμο καρκίνο του μαστού και αυξημένο ΔΜΣ.

«Τα δεδομένα υποδεικνύουν μια ισχυρή σχέση μεταξύ του ΔΜΣ και της πρόγνωσης του καρκίνου του μαστού», τόνισε ο κύριος ερευνητής της μελέτης. «Αν θέλετε να αποφύγετε μια αύξηση 2% στα ποσοστά μακρινής υποτροπής για 10 χρόνια, θα πρέπει να μειώσετε το ΔΜΣ σας κατά 12 μονάδες – αυτό είναι πραγματικά μεγάλο. Ακόμη και για να μειώσετε τον κίνδυνο κατά 1%, πρέπει να μειώσετε τον ΔΜΣ κατά 5 μονάδες, κάτι που εξακολουθεί να μην είναι εφικτό για πολλούς. Στο μέλλον, νομίζω ότι μπορεί να είναι εφικτό να συμπεριλάβουμε φάρμακα κατά της παχυσαρκίας σε τυχαιοποιημένες δοκιμές επικουρικής θεραπείας».