Πρόσφατα, ένα σχολικό project προέβη σε μια ανησυχητική ανακάλυψη: την παρουσία 5 φορές της συνιστώμενης μέγιστης ποσότητας μολύβδου σε δείγματα νερού που ελήφθησαν από 14 σχολεία σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Ο μόλυβδος είναι μια τοξίνη η οποία ακόμη και σε χαμηλά επίπεδα είναι ικανή να επηρεάσει την ανάπτυξη του εγκεφάλου των παιδιών και να μειώσει το IQ τους. Οι ειδήσεις μπορεί να κάνουν το βρετανικό κοινό να ανησυχεί για το τι ακριβώς κρύβεται στο πόσιμο νερό.

Η εγκατάσταση σωλήνων μολύβδου στο δίκτυο πόσιμου νερού του Ηνωμένου Βασιλείου έχει απαγορευτεί εδώ και δεκαετίες, αλλά περίπου οκτώ εκατομμύρια παλιά κτίρια ενδέχεται να εξακολουθούν να λειτουργούν με σωλήνες μολύβδου. Συνήθως, οι εξωτερικοί σωλήνες μολύβδου συνδέουν το κτίριο με τον κύριο σωλήνα νερού, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις, τα εσωτερικά υδραυλικά μπορούν επίσης να περιέχουν σωλήνες μολύβδου.

Τα εξαρτήματα υδραυλικών ορείχαλκου, όπως αυτά που χρησιμοποιούνται σε σιντριβάνια νερού, μπορούν να περιέχουν χαμηλά επίπεδα μολύβδου και μπορούν να απελευθερώσουν αυτόν τον μόλυβδο εάν το νερό «κάθεται» σε αυτά για μεγάλο χρονικό διάστημα - ή εάν χημικές ουσίες όπως το χλώριο κάνουν το νερό διαβρωτικό, πράγμα που σημαίνει ότι αρχίζουν να διαρρέουν κομμάτια σωλήνων στο νερό. Για να αποφευχθεί αυτό, οι εταιρείες νερού στο Ηνωμένο Βασίλειο προσθέτουν αναστολείς διάβρωσης, όπως το ορθοφωσφορικό , στο πόσιμο νερό.

Εν τω μεταξύ, οι βρετανικές εταιρείες ύδρευσης εργάζονται για τον εντοπισμό και την αφαίρεση σωλήνων μολύβδου σε όλη τη χώρα - αλλά αυτή η εργασία είναι αργή και δαπανηρή. Βασικά, ενώ οι σωλήνες μολύβδου λειτουργούν, εξακολουθεί να υπάρχει κίνδυνος μόλυνσης.

Η ανάδυση μολυσματικών στοιχείων

Ένα παράδειγμα μολυσματικών ουσιών που προέκυψαν ως πρόβλημα υγείας στο πόσιμο νερό είναι μια ομάδα χημικών ουσιών που συνολικά αναφέρονται ως υπερφθοροαλκυλιωμένες χημικές ουσίες (PFAS). Από παλιά χρησιμοποιούνταν ως αντικολλητικές επικαλύψεις για αντικείμενα όπως τηγάνια μαγειρέματος και σε αφρούς πυρόσβεσης και τώρα οι PFAS μπορεί να βρεθεί όπου ζουν άνθρωποι .

Οι PFAS ονομάζονται και «παντοτινές χημικές ουσίες» επειδή δεν αποικοδομούνται φυσικά στο περιβάλλον, αλλά συσσωρεύονται στα σώματα οργανισμών όπως τα ψάρια. Υπάρχει σημαντική επιστημονική συζήτηση σε όλο τον κόσμο σχετικά με το πόσα PFAS μπορεί να υπάρχουν στο πόσιμο νερό και τα τρόφιμα πριν θέσουν σε κίνδυνο την ανθρώπινη υγεία .

Στην Αγγλία, η Επιθεώρηση Πόσιμου Νερού έχει καθορίσει επίπεδα καθοδήγησης για δύο ενώσεις PFAS: το σουλφονικό υπερφθοροκτάνιο (PFOS) και το υπερφθοριοοκτανοϊκό οξύ (PFOA). Εάν κάποια ένωση ανιχνευθεί πάνω από 0,01 μικρογραμμάρια ανά λίτρο νερού, οι εταιρείες ύδρευσης πρέπει να διενεργήσουν εκτίμηση κινδύνου, να ελέγξουν όλες τις παροχές πόσιμου νερού και να αναφέρουν τα ευρήματά τους στις τοπικές υγειονομικές αρχές.

Οι δυσκολίες ανίχνευσης των μολυσματικών στοιχείων

Η βιομηχανία νερού προσπαθεί συνεχώς να συμβαδίζει με τους τελευταίους πιθανούς μολυσματικούς παράγοντες-συμπεριλαμβανομένων μικροβιολογικών μολυντών, συμπεριλαμβανομένων παρασίτων που προκαλούν διάρροια όπως το κρυπτοσπορίδιο και ολοένα αυξανόμενους όγκους μικροπλαστικών -για να καταλάβει από πού προέρχονται, πώς να τα αφαιρέσει και τι κάνει μέσα στο ανθρώπινο σώμα.

Χρειάζονται χρόνια για να μελετηθεί ένας νέος μολυσματικός παράγοντας: από τον προσδιορισμό του καλύτερου τρόπου ανίχνευσής του, από την κατανόηση του ποσοστού αυτού στο νερό σε σύγκριση με άλλες πηγές όπως τα τρόφιμα και από την ποσοτικοποίηση των επιπτώσεών του στη δημόσια υγεία για να δικαιολογηθούν οι δαπάνες για ρύθμιση.

Η επεξεργασία πόσιμου νερού συνεχίζει να βελτιώνεται, αλλά πολλές από τις νεότερες τεχνολογίες που απαιτούνται για την απομάκρυνση ρύπων όπως οι PFAS απαιτούν ακόμη περισσότερη ενέργεια και χημικά από τις τρέχουσες μεθόδους. Από την άποψη της αειφορίας, η καλύτερη πορεία δράσης είναι να αποτραπεί η είσοδος αυτών των ρύπων σε πηγές πόσιμου νερού.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, πολλοί ρύποι απορρίπτονται νόμιμα και παράνομα σε υδάτινες οδούς σε πολύ υψηλότερες συγκεντρώσεις από αυτές που επιτρέπονται για πόσιμο νερό. Οι κανονισμοί θα πρέπει να συντονιστούν για να διασφαλιστεί ότι τα επικίνδυνα επίπεδα ρύπων δεν φτάνουν πουθενά κοντά στα συστήματα ύδρευσης.

Ιστορικά, η προσέγγιση της ρύπανσης ήταν να βασιστεί στην αραίωση σε ποτάμια και λίμνες για τη μείωση των συγκεντρώσεων δυνητικά επικίνδυνων ουσιών. Τώρα, καθώς καταλαβαίνουμε περισσότερα για τις πιθανές επιπτώσεις των τοξινών γύρω μας από το περιβάλλον και την ανθρώπινη υγεία , ήρθε η ώρα να εισαγάγουμε αυστηρότερους ελέγχους.

ΠΗΓΗ: conversation