Oι επιστήμονες ενδέχεται να βρίσκονται στο πρόθυρο μιας σημαντικής ιατρικής ανακάλυψης όσον αφορά την κατανόηση των αιτίων της αμυοτροφικής πλευρικής σκλήρυνσης (ALS) — της πιο κοινής μορφής κινητικής νευροπάθειας.

Η ακριβής αιτία της ALS παραμένει άγνωστη εδώ και πολύ καιρό. Ωστόσο, ορισμένες έρευνες δείχνουν ότι μπορεί να οφείλεται σε μια πολύπλοκη αλληλεπίδραση γενετικών, περιβαλλοντικών και, ενδεχομένως, παραγόντων που σχετίζονται με τον τρόπο ζωής, προσβάλλοντας συχνά άτομα που φαίνονται υγιή και σε καλή φυσική κατάσταση.

Τώρα, Αμερικανοί επιστήμονες ανακάλυψαν ότι ορισμένα λευκά αιμοσφαίρια, τα λεγόμενα CD4+ Τ κύτταρα, στοχεύουν λανθασμένα ορισμένες πρωτεΐνες που αποτελούν μέρος του νευρικού συστήματος σε άτομα με ALS.

Οι ερευνητές τονίζουν ότι τα ευρήματα αυτά είναι τα πρώτα του είδους τους και θα μπορούσαν να ανοίξουν το δρόμο για νέες, πιο αποτελεσματικές θεραπείες.

Η ALS στοίχισε τη ζωή του συντρόφου της Σάντρα Μπούλοκ, Μπράιαν Ράνταλ, το 2023, ενώ ο διάσημος επιστήμονας Στίβεν Χόκινγκ υπέφερε από την ασθένεια.

Η ασθένεια προκαλεί προοδευτική βλάβη σε μέρη του νευρικού συστήματος και είναι ανίατη. Σταδιακά, οι ασθενείς χάνουν την ικανότητα να κινούνται, να μιλούν και ακόμη και να τρώνε.

Ο Δρ Alessandro Sette, ειδικός στην ανοσολογική απόκριση και τη φλεγμονή στο La Jolla Institute for Immunology στο Σαν Ντιέγκο και συν-συγγραφέας της μελέτης, δήλωσε: «Αυτή είναι η πρώτη μελέτη που αποδεικνύει σαφώς ότι σε άτομα με ALS, υπάρχει μια αυτοάνοση αντίδραση που στοχεύει συγκεκριμένες πρωτεΐνες που σχετίζονται με την ασθένεια».

Ο καθηγητής David Sulzer, ειδικός στην ψυχιατρική, τη νευρολογία και τη φαρμακολογία στο Πανεπιστήμιο Columbia και συν-συγγραφέας της μελέτης, πρόσθεσε: «Υπάρχει μια αυτοάνοση συνιστώσα στην ALS, και αυτή η μελέτη μας δίνει ενδείξεις για το γιατί η νόσος εξελίσσεται τόσο γρήγορα.Αυτή η έρευνα μας δίνει επίσης μια πιθανή κατεύθυνση για τη θεραπεία της νόσου».

Μαζί με τις συσπάσεις, οι κράμπες και η μυϊκή αδυναμία είναι από τα πρώτα σημάδια της νόσου, μαζί με την ασαφή ομιλία και την απώλεια βάρους.

Προς το παρόν δεν υπάρχει θεραπεία, αλλά οι γιατροί μπορούν να παρέχουν θεραπείες που βοηθούν στη μείωση του αντίκτυπου που έχει η νόσος στη ζωή ενός ατόμου.

Στη νέα μελέτη, οι ερευνητές παρακολούθησαν πώς ανταποκρίνονταν με την πάροδο του χρόνου τα Τ κύτταρα των ασθενών με ALS, ένα είδος λευκών αιμοσφαιρίων που αναπτύσσονται στον θύμο αδένα και ωριμάζουν για να καταπολεμήσουν τις λοιμώξεις.

Δύο διαφορετικές αντιδράσεις

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν δύο διαφορετικές αντιδράσεις, με βάση τον προβλεπόμενο χρόνο επιβίωσης.

Όσοι είχαν μικρότερο προβλεπόμενο χρόνο επιβίωσης, τα φλεγμονώδη CD4+ Τ κύτταρα τους, που συχνά ονομάζονται βοηθητικά Τ κύτταρα, απελευθέρωναν γρήγορα μόρια που καταπολεμούν τις λοιμώξεις όταν αναγνώριζαν ορισμένες επιβλαβείς πρωτεΐνες.

Η δεύτερη ομάδα, η οποία είχε «σημαντικά μεγαλύτερο προβλεπόμενο χρόνο επιβίωσης», είχε επίσης μεγαλύτερο αριθμό διαφορετικών Τ κυττάρων, αντιφλεγμονώδη CD4+ Τ κύτταρα, σύμφωνα με τους ερευνητές. Τα αντιφλεγμονώδη CD4+ Τ κύτταρα είναι σημαντικά επειδή μπορούν να ρυθμίζουν την ασθένεια.

Όταν το ανοσοποιητικό σύστημα καταπολεμά μια ιογενή λοίμωξη, για παράδειγμα, παράγει φλεγμονώδη Τ κύτταρα για να εξαλείψει τα μολυσμένα κύτταρα.

Μόλις το ανοσοποιητικό σύστημα εξαλείψει τον ιό, τα αντιφλεγμονώδη CD4+ Τ κύτταρα παρεμβαίνουν για να αποτρέψουν άλλα Τ κύτταρα από το να βλάψουν υγιείς ιστούς.

Σε άρθρο τους στο περιοδικό Nature, οι ερευνητές ανέφεραν ότι «η προστατευτική απόκριση των Τ κυττάρων ήταν ισχυρότερη σε άτομα με μεγαλύτερο προβλεπόμενο χρόνο επιβίωσης».

Τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι τα CD4+ Τ κύτταρα «ενδέχεται να μειώνουν τις επιβλαβείς αυτοάνοσες αποκρίσεις και να επιβραδύνουν την εξέλιξη της ALS», πρόσθεσαν.

Ο Tanner Michaelis, ερευνητικός τεχνικός στο La Jolla Institute for Immunology και συν-συγγραφέας της μελέτης, δήλωσε: « Ελπίζουμε ότι, τώρα που γνωρίζουμε τον συγκεκριμένο στόχο αυτών των ανοσοκυττάρων, θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε πιο αποτελεσματικές θεραπείες για την ALS».

Ο Δρ Sette πρόσθεσε επίσης: «Υπάρχουν αρκετές νευροεκφυλιστικές ασθένειες για τις οποίες έχουμε πλέον σαφείς ενδείξεις συμμετοχής των ανοσοκυττάρων. Αυτή η προσέγγιση μπορεί να εφαρμοστεί και σε άλλες διαταραχές, όπως η νόσος του Πάρκινσον, η νόσος του Huntington και η νόσος του Αλτσχάιμερ».

Πηγή:Loyolla Institute for Immunology