Ένα τυπικό τεστ για την ανίχνευση του SARS-CoV-2 λαμβάνει δείγματα ρινικής βλέννας χρησιμοποιώντας ρινοφαρυγγικά (NP) επιχρίσματα. Δείγματα από τη μύτη, δηλαδή. Η διαδικασία είναι δυσάρεστη, αλλά είναι ο συνηθισμένος τρόπος δειγματοληψίας αναπνευστικών παθογόνων. Τους τελευταίους μήνες, ωστόσο, αρκετές ερευνητικές ομάδες έχουν αναπτύξει και έχουν λάβει άδεια χρήσης έκτακτης ανάγκης από την Αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων για τεστ που ανιχνεύουν SARS-CoV-2 στο σάλιο.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Γέιλ ήταν από τους πρώτους και τα νοσοκομεία του πανεπιστημίου έχουν χρησιμοποιήσει και τεστ σάλιου και επιχρίσματος ΝΡ. Και στις δύο περιπτώσεις, τα εργαστήρια αναλύουν τα δείγματα χρησιμοποιώντας ποσοτικές δοκιμασίες αλυσιδωτής αντίδρασης πολυμεράσης αντίστροφης μεταγραφής, οι οποίες μπορούν να ανιχνεύσουν γενετικό υλικό από το SARS-CoV-2 και να ποσοτικοποιήσουν τον αριθμό των ιικών σωματιδίων σε κάθε χιλιοστόλιτρο δείγματος.

Ερευνητές με επικεφαλής την Akiko Iwasaki, έναν ανοσολόγο στο Yale, συνέκριναν τα ιικά φορτία στο σάλιο και τα επιχρίσματα ΝΡ από 154 ασθενείς και 109 άτομα χωρίς τον ιό. Διαίρεσαν τους ασθενείς σε ομάδες που είχαν χαμηλό, μεσαίο και υψηλό ιικό φορτίο όπως καθορίστηκε και από τους δύο τύπους τεστ. Στη συνέχεια συνέκριναν αυτά τα αποτελέσματα με τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων που ανέπτυξαν οι ασθενείς αργότερα.

Διαπίστωσαν ότι οι ασθενείς που εμφάνισαν σοβαρή ασθένεια, νοσηλεύτηκαν ή πέθαναν ήταν πιο πιθανό να είχαν υψηλά φορτία ιού στις εξετάσεις σιέλου τους, αλλά όχι στα επιχρίσματα NP. Το ιικό φορτίο τόσο στο σάλιο όσο και στη ρινική βλέννα μειώθηκε με την πάροδο του χρόνου σε ασθενείς που ανέκαμψαν, αλλά όχι σε αυτούς που πέθαναν.

Γιατί το σάλιο αποτελεί καλύτερο προγνωστικό παράγοντα

Όταν η Iwasaki και οι συνάδελφοί της εξέτασαν τα ηλεκτρονικά ιατρικά αρχεία των ασθενών για δείκτες ασθένειας στο αίμα, διαπίστωσαν ότι τα υψηλά ιικά φορτία του σάλιου συσχετίστηκαν με υψηλά επίπεδα ανοσολογικών σημάτων όπως κυτοκίνες και χημειοκίνες, μη ειδικά μόρια που αυξάνονται ως απόκριση σε ιογενείς λοιμώξεις και έχουν συνδεθεί με βλάβη ιστού. Άτομα με περισσότερο ιό στο σάλιο τους έχασαν επίσης σταδιακά ορισμένα κύτταρα που προκαλούν ανοσοαπόκριση έναντι ιογενών στόχων, είχαν χαμηλότερα επίπεδα αντισωμάτων που στοχεύουν την ακίδα πρωτεΐνη που χρησιμοποιεί ο ιός για να εισέλθει στα κύτταρα και ήταν πιο αργά για να αναπτύξουν την ισχυρή ανοσοαπόκριση που απαιτείται για να χτυπήσουν κάτω από τον ιό σε περιπτώσεις όπου ανέκαμψαν. Τα αποτελέσματα της ομάδας εμφανίστηκαν στις 10 Ιανουαρίου σε προεκτύπωση που δεν έχει αξιολογηθεί από ομοτίμους.

Η Iwasaki και οι συνάδελφοί της υποστηρίζουν ότι το σάλιο μπορεί να είναι καλύτερος προγνωστικός παράγοντας για την έκβαση της νόσου από τη ρινική βλέννα, επειδή η τελευταία προέρχεται από την ανώτερη αναπνευστική οδό, ενώ η σοβαρή ασθένεια σχετίζεται με βλάβη βαθιά στους πνεύμονες. «Το σάλιο μπορεί καλύτερα να αντιπροσωπεύει αυτό που συμβαίνει στην κατώτερη αναπνευστική οδό», λέει η Iwasaki, επειδή οι βλεφαρίδες που καλύπτουν την αναπνευστική οδό μεταφέρουν φυσικά τη βλέννα από τους πνεύμονες στον λαιμό, όπου αναμιγνύεται με το σάλιο. ο βήχας έχει το ίδιο αποτέλεσμα.

ΠΗΓΗ: sciencemag