Είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις έναν άνθρωπο που δεν έχει βιώσει απόγνωση. Οι περισσότεροι ξέρουμε τα συναισθήματα που «κουβαλάει» μαζί της: Πόνος στο στήθος ή στο στομάχι για άλλους δυσκολία στην αναπνοή, ζαλάδα ακόμα και μια πικρή γεύση στο στόμα.

Όταν η απόγνωση βρίκει τον δρόμο και επιστρέφει

Ακόμα και όταν νομίζουμε ότι την νικήσαμε εκείνη βρίσκει τον… δρόμο και επιστρέφει. Όταν αντιμετωπίζουμε προβλήματα στη ζωή όπως αναπόφευκτες ατυχίες τότο είναι φυσικό να νιώθουμε γεμάτοι από αυτό το συναίσθημα που «σκοτώνει» την ελπίδα.

Μπορεί να ζητάμε βοήθεια, να κλαίμε και να νιώθουμε ότι είμαστε θύμα ή να αναθεματίζουμε τις συνθήκες. Πολύ συχνά επίσης όταν η απελπισία αυτή έχει φτάσει στο απροχώρητο, κλείνουμε την πόρτα στην καρδιά μας και βάζουμε και λουκέτο. Μπορεί ακόμα και να προσπαθήσουμε να χτίσουμε έναν «τοίχο» γύρω μας και να προσποιηθούμε ότι με αυτόν τον τρόπο δεν θα ξαναπληγωθούμε.

Πώς μπορεί κανείς να «νικήσει» την απόγνωση;

Έχει κάποιο νόημα αυτό το συναίσθημα αυτό όμως στη ζωή μας; Υπάρχει μια παραβολή για την απόγνωση. Η ιστορία θέλει μια γυναίκα να χάνει τον γιο της. Δεν είναι βέβαιο αν ήταν ατύχημα ή ασθένεια ωστόσο το βέβαιο είναι ότι η γυναίκα είναι βυθισμένη στο πένθος. Τριγυρνάει στην πόλη αύπνη και περιμένει να γυρίσει πίσω ο γιος της.

Όταν στα αυτιά της φτάνει μια ιστορία για έναν σοφό με φοβερές δυνάμεις αποφασίζει να ταξιδέψει ώστε να τον βρει και όταν πια τον βρίσκει τον εκλιπαρεί για να σωθεί. Όταν ο σοφός την άκουσε ο πόνος «μαλάκωσε». Της είπε ότι μπορεί να την βοηθήσει ωστόσο πρέπει πρώτα να βρει μια οικογένεια που δεν την έχει αγγίξει ο θάνατος.

Η γυναίκα γύρισε στο χωριό και άρχισε να μιλάει με κόσμο ώστε να βρει αυτή την οικογένεια που δεν την έχει αγγίξει ο θάνατος. Χωρίς να το περιμένει όλες οι οικογένειες είχαν αντιμετωπίσει την απώλεια και καθώς άκουγε τις ιστορίες τους συνηδειτοποίησε ότι δεν υπάρχει ζωή που να μην την έχει αγγίξει η ...δυστυχία.

Η απόγνωση ως κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας

Η μητέρα αυτή ακούγοντας όλες αυτές τις ιστορίες συνειδητοποίησε ότι δεν είναι η μόνη που της συνέβη κάτι τόσο τραγικό. Το γεγονός ότι συνομίλησε με τον κόσμο και μοιράστηκε μαζί τους το πένθος της, την βοήθησε να αφήσει την στεναχώρια να «κυλήσει» και να βγει από μέσα της. Για να μπορέσει να ξεπεράσει την απόγνωσή της έπρεπε να το ζήσει και το μοιραστεί ώστε να αφήσει το συναίσθημά αυτό να φύγει.

Δεν υπάρχει έλεγχος στην απόγνωση, την απώλεια και το πένθος. Η σύνδεση λοιπόν και η επικοινωνία με άλλους ανθρώπους μπορεί να είναι καταλυτική για την ανάπτυξη του ατόμου.

Είναι προτιμότερο να την αναγνωρίζεις παρά να την αγνοείς.

Απόδοση από το https://www.psychologytoday.com