Η ανακοίνωση διάγνωσης καρκίνου αλλάζει απότομα την πορεία της καθημερινής ζωής - όχι μόνο για το άτομο που την λαμβάνει, αλλά και για την οικογένειά τους. Νέα έρευνα στο συνέδριο ESMO 2021 υποδηλώνει ότι η επαρκής επικοινωνία και υποστήριξη για παιδιά ασθενών με καρκίνο εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει μια σημαντική ανεκπλήρωτη ανάγκη που οι γονείς απαιτούν βοήθεια για να εκπληρώσουν.

Το 2020, εκτιμάται ότι 4,6 εκατομμύρια άτομα ηλικίας 20 έως 54 ετών διαγνώστηκαν με τη νόσο σε μια στιγμή της ζωής τους, που είναι πιο πιθανό να μεγαλώνουν παιδιά. Ο αντίκτυπος του καρκίνου των γονέων στην ανάπτυξη του παιδιού ποικίλλει ανάλογα με την ηλικία του παιδιού και την εξέλιξη της ασθένειας. Σημαντικό ρόλο διαδραματίζει το πώς το παιδί έχει συμπεριληφθεί στο ταξίδι της ασθένειας του γονέα.

Η ανακοίνωση άσχημων ειδήσεων στα παιδιά τους και η αντιμετώπιση της στενοχώριας που μπορεί να τους προκαλέσει είναι ένα από τα πιο τρομακτικά καθήκοντα που αντιμετωπίζουν οι γονείς σε μια εποχή που πρέπει να επεξεργαστούν τα δικά τους συναισθήματα για την ασθένεια. Ωστόσο, σύμφωνα με τον καθηγητή Carlo Alfredo Clerici, κλινικό και παιδοψυχολόγο από το Πανεπιστήμιο του Μιλάνου, Ιταλία, που δεν συμμετέχει στη μελέτη, «οι τρέχουσες ψυχολογικές προοπτικές βλέπουν έναν ορισμένο βαθμό ενημέρωσης των παιδιών για τη νόσο των γονέων τους και για τη δυνατότητα του θανάτου τους, ως χρήσιμων και προστατευτικών τεχνικών για την αποφυγή μεγιστοποίησης του ψυχικού τραύματος».

Σύμφωνα με μελέτη σε 103 ασθενείς στην Τυνησία, σχεδόν το 90% ανέφεραν προβλήματα στην επικοινωνία του θέματος της ασθένειας των γονιών και το 40% επέλεξε να μην αποκαλύψει όλη την αλήθεια για την ασθένεια.

Σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες στη μελέτη (96%) παρατήρησαν αλλαγές συμπεριφοράς στα παιδιά τους, από άγχος και κατάθλιψη, έως ακαδημαϊκές δυσκολίες μέχρι βία και κατάχρησης ουσιών - αλλά μόνο εννέα γονείς συμβουλεύτηκαν παιδοψυχίατρο.

Το τραύμα γίνεται ιδιαίτερα πιθανό όταν ένα παιδί έρχεται αντιμέτωπο με το θάνατο ενός γονέα από καρκίνο. Η επικοινωνία με τα παιδιά για τη νόσο θα πρέπει να είναι μια συνεχής διαδικασία που, ιδανικά, θα ξεκινούσε λίγο μετά την ανακοίνωση μιας ανίατης διάγνωσης καρκίνου και θα περιλάμβανε πρακτικές προετοιμασίες για τη ζωή μετά το θάνατο του γονέα. Αυτές οι βασικές συνομιλίες θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με τρόπο κατάλληλο για την ηλικία, αλλά οι γονείς, οι οποίοι χρειάζονται καθοδήγηση από επαγγελματίες, περιηγούνται κυρίως στην εμπειρία μόνοι τους, ενώ οι επαγγελματίες υγείας και κοινωνικής φροντίδας συχνά αγνοούν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν αυτή την περίοδο.